Indonesie: Medan-Yogyakarta

Het is alweer een tijd geleden dat er voor het laatst iets is verschenen op ons reisblog. Om ervoor te zorgen dat we zo snel mogelijk dingen kunnen gaan doen die nog leuker zijn dan dit blog schrijven typ ik dit stukje over Indonesie terwijl Mark naast mij een meesterwerkje aflevert over Vietnam. Voor degenen die dus niet genoeg kunnen krijgen van onze reisverhalen is het dit keer dus dubbel feest! Vergeet dus vooral niet ook op het tabje ‘Noord-Vietnam’ te klikken;).
Na een geweldige 24 uur in Kuala Lumpur kwamen we aan in Medan. De Lonely Planet had al aangekondigd dat dit niet zo’n boeiende stad zou zijn en daar hadden ze eigenlijk een beetje gelijk in. Daarnaast hadden we ook een kamer waar het echt niet normaal stonk (en we zijn ondertussen echt wel wat gewend hoor!). Er was natuurlijk ook geen raam waar frisse lucht doorheen kwam, de airco deed het niet en de fan leek de stinklucht alleen maar meer onze kant op de blazen. Positief puntje aan ons verblijf in dit hostel: een gouden tip van een medereiziger om de jungletrekking in Ketambe te gaan doen.
De volgende dag gingen we dus op weg naar Ketambe. Waar men in de rest van ZO-Azie gewend is aan toeristen waardoor je speciale toeristenbusjes hebt die je een stuk sneller dan het locale vervoer overal heen brengen, is dit in Indonesie (en zeker op Sumatra) helemaal anders. Die toeristenbusjes zijn er wel, maar ze slaan eigenlijk nergens op want ze zijn 4x zo duur maar doen er ongeveer even lang over. We zijn dus gezellig met de locale bus gegaan. Hierin mag je gewoon lekker roken(gelukkig was er ARKO) en je mag natuurlijk ook je kippen meenemen. We mochten voorin zitten (wel fijn aaangezien het achterin blauw stond van de rook). Voor Mark was het wat minder, want hij was te lang om door het raam te kunnen kijken en heeft dus 8 uur lang naar het gordijntje zitten staren, haha:). De bus ging maar tot aan Kutacane en volgens de man van het hostel moesten we daar een ‘labilabi’ nemen. Die term stond ook in de Lonely Planet, maar nergens stond omschreven wat het dan zou zijn. Een bus? Een soort motor? Fiets? We hadden geen idee en de locale mensen wilden het ons met liefde uitlggen, maar dan wel in het Indonesisch. Uiteindelijk hebben we het dan toch gevonden en een labilabi is dus een soort bus waar achterin in 2 rijen voor ongeveer 10 mensen plek is. Natuurlijk past 20 man er dus makkelijk in en als er dan nog steeds ruimte te kort is gaan er gewoon een paar op het dak. Mark heeft dus ook nog een deel van de rit op het dak doorgebracht. De auto draait ook harde muziek om aan te kondigen dat ze eraan komen, dus Mark had veel bekijks als ‘orang blanda’ op dat dak.
Uiteindelijk kwamen we aan in Ketambe. Een heel klein dorpje waar vandaan we 3 dagen de jungle in zijn geweest. We hebben allemaal verschillende dieren gezien: thomas lib monkeys, longtail makaab, black gibbon, white hand gibbon, orang utans, dragon lizard, een grote vogel waarvan ik de naam steeds vergeet en heeeeel veel coole insecten (Mark ook weer blij). Het was echt een hele leuke ervaring, vooral omdat het heel rustig is. We zijn meer apen tegen gekomen dan andere mensen in ieder geval:). We moesten ook een paar keer de rivier oversteken, dat was nog best spannend! Je gaat tot ongeveer je middel(Mark) of je schouders(Kim) het water in, met een hele sterke stroming met gladde/scherpe stenen en dan strompel je naar de overkant met heel veel hulp van Herman. ‘s Avonds waren we gewoon aan t kamperen: eten en kaarten in een gezamelijke tent terwijl het buiten stortregent en bliksemt, romantiek! Ik vond (in tegenstelling tot Laos) deze jungletrekking echt geweldig. Ik was hier ook minder bang voor al het bergbeklimmen, begin het gewoon bijna leuk te vinden . Vind een smal paadje met een afgrond van 20 meter ernaast nog steeds geen pretje, maar ik kan ondertussen wel gewoon over dat pad lopen zonder iemands handje vast te moeten houden. Vooral voor degenen met wie ik ooit op wintersport ben geweest zal dit moeilijk te geloven zijn;).

Na Ketambe was het tijd voor Berastagi. Vanaf hier kun je een vulkaan beklimmen, leuk! Ik had alleen nog spierpijn van de jungletocht van de dag daarvoor, dus ik wist niet of ik die tour wel wilde doen en als ik m wilde, wilde ik de tour waarbij je niet zoveel hoefde te klimmen. Mark had daar andere ideeen over. We hadden 2 jongens ontmoet die ook de vulkaan wilde gaan beklimmen (natuurlijk niet op de watjes-manier die ik voor ogen had) en het leek Mark wel leuk om met hen samen te gaan. Ik heb me dus maar over laten halen en de volgende ochtend gingen we op pad. De weg naar boven viel me alles mee, het uitzicht was geweldig en die vulkaan stonk een uur in de wind, geweldig dus! Nog even een stukje hoger geklommen dan ik eindelijk leuk vond (afgrond van een kleine 100 meter vond ik toch wat spannend) en daarna was het tijd om weer af te dalen. Die terugweg was ronduit kut. Allemaal stenen waar je je nek over breekt en het was heel modderig en glad. Het enige leuke aan die modder was dat Mark echt geweldig onderuit ging en helemaal onder de modder zat, hebben we m nog een paar dagen een klein beetje mee gepest.

Na dit avontuur gingen we samen met wat anderen op weg naar Bukit Lawang. Vanuit Bukit Lawang kun je ook jungletours doen, alleen het is hier wat toeristischer. We gingen met zn 5en met onze gids de jungle in en we merkten al meteen dat de apen hier inderdaad niet opkijken als er een toerist voorbij komt en ze ook best dichtbij komen. Alle gidsen zeggen dat ze de dieren niet voeren omdat die wild moeten blijven, maar ze hebben allemaal een ‘assistent’ die hier en daar wat eten plant. Heel slecht, maar daar kom je natuurlijk altijd pas achter als je al op pad bent. Het was hier ook veel en veel drukker, op een gegeven moment stonden we met 20 toeristen naar 1 aap te kijken. We hebben wel weer veel aapjes gezien en het is ook geweldig om ze rustig op een paar meter afstand te bekijken ipv dat je je nek verdraait om ze op 20 meter hoogte te zien zoals in Ketambe. Uiteindelijk ben ik blij dat we na ons avontuur in Ketambe ook nog even aapjes zijn gaan kijken in Bukit Lawang.

Na Bukit Lawang was het alweer tijd om Sumatra te verlaten. We gingen dus op naar Medan en de volgende dag waren we alweer in Jakarta. Hier moesten we een visum aanvragen voor Myanmar. Op maandag gingen we dus meteen naar de ambassade. Hier kregen we te horen dat t visum ‘hopelijk’ op vrijdag klaar zou zijn. We hebben dus aardig wat dagen in Jakarta gezeten. Op die maandag zou E&Y Mark bellen om hem te vertellen of hij was aangenomen of niet. Die dag hebben we zwaar gestresst doorgebracht met heel veel op de klok kijken terwijl we door het winkelcentrum liepen (lekker koel in verhouding tot de 35 graden buiten;)). Om een uur of 6 kwam het verlossende telefoontje: Mark gaat volgend jaar aan de slag bij Ernst&Young en is nu vooral heel veel bezig met dagdromen over de auto die hij dan krijgt. Om dit te vieren zijn we een hele luxe steak gaan eten :). In Jakarta zijn we nog naar een waterpark geweest, was echt heel leuk! Was wel helemaal aan de andere kant van de stad en om daar te komen zit je dus minstens een uur in de taxi. Gelukkig kost dat hier maar iets van 6 euro. Na een hele dag glijbanenplezier kwamen we terug in het hotel. Hier waren Jelle en Lotte net aangekomen (Mark kent Jelle van de studie en vanaf september zijn ze collega’s). We hebben met hen gegeten en zijn de volgende dag met zn 4en de oude stad gaan bezoeken. Die was in verhouding tot de rest van Jakarta best mooi. Het beste was nog dat ze daar bitterballen verkochten. Als kinderen zo blij renden we dat restaurant in, om vervolgens veeeeeel te veel geld te betalen voor bitterballen die toch echt anders smaakten dan in Nederland.
Na Jakarta zijn we met de trein richting Pedangaran gegaan. Dit is een stadje aan de kust waar je goed kunt leren surfen. Hier hebben wij een paar dagen niks gedaan. Ook hebben we natuurlijk allebei een lesje genomen. Mark kon het al een beetje en is na dit lesje en 2 dagen surfen hard op weg naar de Olympische spelen en ik heb ook op een surfplank gestaan (de wonderen zijn de wereld nog niet uit). Het was heerlijk om na een paar dagen stad weer een tijdje in een kleiner dorpje te zitten waar je heerlijk op het strand kunt eten en gewoon heerlijk niks kunt doen.
Ondertussen zijn we in Yogyakarta. Hier in de omgeving heb je een paar hele mooie tempels die wij de komende dagen gaan bekijken. De Borodobur staat voor morgen op de planning bij zonsopkomst, dus we gaan zo rond 03.30 ons bedje uit om al het moois te kunnen aanschouwen. Wat is dat reizen toch zwaar;)

Iedereen weer heel erg bedankt voor alle reacties! Het is heel leuk om ze allemaal te lezen en het maakt het schrijven ook nog leuker:). Voor eenieder die allebei de verslagen dit keer heeft gelezen : Terima kasih banyan!

Dikke Kus
Mark en Kim